LA HIJA DE LA CRIADA. Barbara Mutch

Escoitando a música de Grieg caendo dende o alto dos cantís e saboreando o po amarelento da calor africana, é como Barbara Mutch nos introduce nunha historia situada na Sudáfrica do Apartheid.

O contraste brutal entre a vida dos brancos e dos negros vese diluída pola figura de Cathleen, irlandesa de nacemento, que casa cun banqueiro demasiado egocéntrico, para o cal a familia non era máis ca outro elemento ornamental dos moitos dos que facía alarde.

O súa muller é a guía a novela: representante dunha sensibilidade extrema e pouco crible. A súa historia representa o elo que une a brancos e negros: non dubida en dedicar parte do seu tempo na formación de Ada, filla da criada negra que teñen na casa. Cathleen, unha vez que se decata do seu fracaso, a morte do fillo, a rebeldía indomable da súa filla e a violación por parte do seu home de Ada, decide asumir a súa culpa e, nun intento de redimir os pecados, sae na búsqueda do perdón como medio de acougo para a súa conciencia.

Malia todo Barbara Mutch non conseguiu uns personaxes ben definidos, non foron capaces de camiñar sós ao longo das páxinas e nunca saíron do espazo limitado que lle impuña a escritora.

Hai na historia dous espazos, dous mundos totalmente separados e unidos á vez: o río separa e é o mesmo río o que une as vidas das dúas razas destinadas a entenderse porque se necesitan. Sobrevivir e aprender de ambos mundos é a tarefa que Ada desenvolve ao longo da novela.

A autora aproveitou un proceso histórico de enorme transcendencia para rematar coa segregación racial en Sudáfrica, pero non conseguiu espertar o interese do lector: unha lectura que gustou a uns máis ca a outros, pero na que todos coincidimos que ser a filla da criada é un lastre que aínda hoxe a raza negra non conseguiu desamarrar.

Próxima lectura: Manual para mujeres de la limpieza de Lucia Berlin.